Απόστολος (Ρωμ. στ΄ 18-23)
Αδελφοί, ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ. Ἀνθρώπινον λέγω διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν. Ὣσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν. Ὃτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας, ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ. Τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ' οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; Τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος. Νυνὶ δέ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον. Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.
Μετάφραση
Αδελφοί, εἶστε ἐλεύθεροι πιά ἀπό τό ζυγό τῆς ἁμαρτίας κι ὑπηρετεῖτε τό καλό καί τό δίκαιο. Χρησιμοποιῶ τήν ἀνθρώπινη εἰκόνα τῆς δουλείας, γιατί δέν μπορεῖτε ἀλλιώτικα νά μέ καταλάβετε. Παλιότερα εἴχατε ὑποδουλώσει ὅλο τό εἶναι σας σέ πάθη καί πράξεις ἀντίθετες στό θεϊκό θέλημα, μέ ἀποτέλεσμα νά ζεῖτε ἀντίθετα πρός τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι πρέπει καί τώρα νά ὑποδουλώσετε ὅλο τό εἶναι σας στό θεϊκό θέλημα, γιά νά βρεθεῖτε κοντά στό Θεό. Μήν ξεχνᾶτε πώς, ὅσον καιρό ἤσασταν ὑπόδουλοι στήν ἁμαρτία, ἤσασταν μακριά ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ποιό ἦταν τό κέρδος σας ἀπό τή διαγωγή σας ἐκείνη; Τώρα ὅμως εἶστε ἐλεύθεροι πιά ἀπό τήν ἁμαρτία κι ἀνήκετε στό Θεό. Καρπός τῆς καινούριας ζωῆς σας εἶναι ἡ ἁγιοσύνη, καί τό τέλος τῆς πορείας σας εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Γιατί ὁ μισθός πού δίνει ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ θάνατος, ἐνῶ τό δῶρο πού χαρίζει ὁ Θεός εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, τήν ὁποία ἔφερε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Κύριός μας.
Ευαγγέλιο (Ματθ. η΄ 5-13)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσελθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. Καὶ λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἑκατόνταρχος ἔφη· Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. Καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ' ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ. Ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. Λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσιν καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς τῷ ἑκατοντάρχῷ· Ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. Καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ.
Μετάφραση
Εκεῖνο τόν καιρό, μόλις μπῆκε ὁ Ἰησοῦς στήν Καπερνα-ούμ, τόν πλησίασε ἕνας ἑκατόνταρχος καί τόν παρακαλοῦσε μ΄ αὐτά τά λόγια: «Κύριε, ὁ δοῦλος μου εἶναι κατάκοιτος στό σπίτι, παράλυτος, καί ὑποφέρει φοβερά». Ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέει: «Ἐγώ θά ἔρθω καί θά τόν θεραπεύσω». Ὁ ἑκατόνταρχος τοῦ ἀποκρίθηκε: «Κύριε, δέν εἶμαι ἄξιος νά σέ δεχτῶ στό σπίτι μου· πές ὅμως ἕνα λόγο, καί θά γιατρευτεῖ ὁ δοῦλος μου. Εἶμαι κι ἐγώ ἄνθρωπος κάτω ἀπό ἐξουσία, καί ἔχω στρατιῶτες στή διοίκησή μου· λέω στόν ἕνα «Πήγαινε» καί πηγαίνει, καί στόν ἄλλο «ἔλα» καί ἔρχεται, καί στό δοῦλο μου «κάνε αὐτό» καί τό κάνει».
Ὅταν τόν ἄκουσε ὁ Ἰησοῦς, θαύμασε καί εἶπε σ΄ ὅσους τόν ἀκολουθοῦσαν: «Σᾶς βεβαιώνω πώς τόση πίστη οὔτε ἀνάμεσα στούς Ἰσραηλίτες δέ βρῆκα. Καί σᾶς λέω, πώς θά ΄ρθουν πολλοί ἀπό ἀνατολή καί δύση καί θά καθίσουν μαζί μέ τόν Ἀβραάμ, τό Ἰσαάκ καί τόν Ἰακώβ στό τραπέζι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐνῶ οἱ κληρονόμοι τῆς βασιλείας θά πεταχτοῦν ἔξω στό σκοτάδι· ἐκεῖ θά κλαῖνε, καί θά τρίζουν τά δόντια τους». Ὕστερα εἶπε στόν ἑκατόνταρχο ὁ Ἰησοῦς: «Πήγαινε, κι ἄς γίνει αὐτό πού πίστεψες». Καί γιατρεύτηκε ὁ δοῦλος ἐκείνη τήν ὥρα.
Του Σεβ. Μητρ. Αιτωλίας & Ακαρνανίας κ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
Στὸν πολιτισμό μας, τὸ αἶσχος τῆς δουλείας ἔχει πλέον καταργηθεῖ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅμως, ἔζησε σὲ μιὰ ἐποχή, κατὰ τὴν ὁποία ἡ δουλεία θεωροῦταν κατάσταση πλήρως ἀποδεκτὴ καὶ αὐτονόητη. Κάθε ἀμφισβήτηση τῆς διακρίσεως ἀνάμεσα σὲ δούλους καὶ ἐλεύθερους λογίζονταν ὡς ἀνατρεπτικὴ καὶ ὅποιος τολμοῦσε νὰ ἐναντιωθεῖ σὲ αὐτὴ κρίνονταν ὡς ἐπικίνδυνος ἀνατροπέας τῆς κοινωνικῆς τάξεως.
Ὁ Παῦλος ὅμως, τόλμησε! Καθὼς ἦταν βέβαιος πὼς ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ ἔγινε τὸ θεμέλιο ἑνὸς ἐντελῶς καινούργιου κόσμου, ὅπου ἡ ἀξία τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι μοναδικὴ καὶ ἀνυπολόγιστη, διακήρυξε στὴν πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολή του πώς: «ὅσοι βαφτιστήκατε στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἔχετε ντυθεῖ τὸν Χριστό. Δὲν ὑπάρχει πιὰ Ἰουδαῖος καὶ εἰδωλολάτρης, δὲν ὑπάρχει δοῦλος καὶ ἐλεύθερος, δὲν ὑπάρχει ἄντρας καὶ γυναῖκα· ὅλοι σας εἶστε ἕνας, χάρη στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ» (Γάλ. 3, 27-28).
Ποιό εἶναι τὸ ὑπέροχο μήνυμα, τὸ ὁποῖο μετέδωσε ὁ μεγάλος Ἀπόστολος στὴν Οἰκουμένη; Εἶναι πώς, στὴν ἐπερχόμενη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου δὲν ρυθμίζεται ἀπὸ τὶς κοινωνικὲς συνθῆκες, τὴν καταγωγή του, τὴν κληρονομικότητα ἢ τὶς περιστάσεις. Γιὰ ἐκεῖνον ποὺ ἐντάσσεται στὴν Ἐκκλησία καὶ μαθαίνει νὰ βλέπει τὸν κόσμο ὅπως τὸν βλέπει ὁ Θεός, ὁ κάθε ἄνθρωπος ἀποτελεῖ θεία εἰκόνα καὶ ἀξίζει τὸν ἀπόλυτο σεβασμό.
Σήμερα, ἡ λέξη «δοῦλος» πρωταγωνιστεῖ τόσο στὴν Εὐαγγελικὴ ὅσο καὶ στὴν Ἀποστολικὴ περικοπή. Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο συμβαίνει κάτι παράξενο καὶ ὁπωσδήποτε ἀσυνήθιστο: ἕνας Ρωμαῖος ἀξιωματοῦχος, ἕνας Ἑκατόνταρχος, ἀπαρνιέται τὸ κῦρος τοῦ ἀξιώματός του καὶ γίνεται ἱκέτης μπροστὰ σὲ ἕναν Ἑβραῖο διδάσκαλο, προκειμένου ἕνας δοῦλος του νὰ θεραπευθεῖ (Μτθ. 8: 5-13).
Ἡ λέξη «δοῦλος» πρωταγωνιστεῖ καὶ στὴν σημερινὴ Ἀποστολικὴ περικοπή, μόνον ποὺ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τῆς προσδίδει μιὰ βαθύτερη διάσταση. Τί γράφει στὴν ἐπιστολὴ του πρὸς τοὺς Ρωμαίους, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀκούσαμε πρὸ ὀλίγου ἕνα ἀπόσπασμα; «Εἶστε, λοιπόν, ἐλεύθεροι πιὰ ἀπὸ τὸ ζυγὸ τῆς ἁμαρτίας κι ἔχετε γίνει δοῦλοι τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ δίκαιου. Παλιότερα, εἴχατε ὑποδουλώσει ὅλο τὸ εἶναι σας σὲ πάθη καὶ πράξεις ἀντίθετες στὸ θεϊκὸ θέλημα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ζεῖτε ἀντίθετα πρὸς τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Τώρα πρέπει νὰ ὑποδουλώσετε ὅλο τὸ εἶναι σας στὸ θεϊκὸ θέλημα, γιὰ νὰ προοδεύετε στὴν ἁγιότητα» (στ. 18-19).
Ἐδῶ, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θυμίζει, κατ΄ ἀρχὰς, στοὺς ἀκροατές του πώς, πρὶν τὸν Χριστό, δὲν ἦταν ὑποταγμένοι ἁπλῶς σὲ ἕνα σκληρὸ καὶ ἀπάνθρωπο ἀφεντικὸ ἀλλὰ σὲ κάτι ποὺ ἐμφανίζεται στόν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς, σὲ κάτι ποὺ καταστρέφει τὴν ζωή μας, κάτι ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸν θάνατο, κάτι ποὺ βρίσκεται κρυμμένο μέσα μας καὶ ἀπὸ τὸ ὁποῖο δὲν μποροῦμε νὰ ἀποδράσουμε ἀλλὰ μποροῦμε νὰ τοῦ ἀντισταθοῦμε. Αὐτὸ εἶναι ἡ ἁμαρτία.
Ἡ δουλεία μπορεῖ νὰ καταργήθηκε στὶς ἡμέρες μας, ἡ ἁμαρτία ὅμως, αὐτὸς ὁ φοβερὸς τύραννος ποὺ καταδυναστεύει τὴν ζωή μας καὶ μᾶς στερεῖ τὴν γαλήνη, τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἀγάπη, εἶναι ἐγκατεστημένος μέσα μας ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς γεννήσεώς μας καὶ ἀποτελεῖ ἀποτέλεσμα ἐκείνου τοῦ πρώτου, τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Τότε ποὺ οἱ Προπάτορές μας, ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα, ἐπέλεξαν μιὰ ζωὴ μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, μιὰ ζωὴ ὑπόδουλη στὰ πάθη καὶ στὶς μάταιες χαρὲς αὐτῆς τῆς γῆς, μιὰ ζωὴ καταδικασμένη σὲ θάνατο.
Τί αἰσθάνεται ἕνας δοῦλος; Τὴν καταπίεση κάποιου, ὁ ὁποῖος τοῦ στερεῖ αὐτὸ ποὺ θέλει καὶ αὐτὸ ποὺ θὰ τοῦ χαρίσει ἱκανοποίηση καὶ ὁλοκλήρωση. Σήμερα ζοῦμε πλέον στὴν ἐποχὴ μιᾶς ἐλευθερίας, συχνὰ ἀχαλίνωτης καὶ ἀσύδοτης. Ἂς ἀναρωτηθοῦμε ὅμως: Γνωρίζουμε τί θέλουμε ἀληθινά; Πόσες φορές, στὸ ὄνομα τῆς δῆθεν ἐλευθερίας μας, δὲν αὐτοκαταστρεφόμαστε, ὑποδουλώνοντας τὸν ἑαυτό μας σὲ συνήθειες καὶ πάθη ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν σὲ δρόμους πόνου καὶ ταλαιπωρίας, συχνὰ χωρὶς ἐπιστροφή;
Ἂς τὸ ὁμολογήσουμε: Δὲν γνωρίζουμε τί θέλουμε. Ἕνα σκοτάδι καλύπτει τὴν ψυχή μας καὶ δὲν τῆς ἐπιτρέπει νὰ βρεῖ τὸν δρόμο ποὺ ἀληθινὰ ποθεῖ. Ὁ Παῦλος γνωρίζει αὐτὸ τὸ σκοτάδι. Ζοῦσε μέσα σ΄ αὐτό, ὅταν πολεμοῦσε τὴν πίστη καὶ δίωκε τοὺς ὀπαδούς τοῦ Ναζωραίου. Τὸ σκοτάδι παρέμενε ἀδιαπέραστο, μέχρις ὅτου, ἡ φωτεινὴ μορφὴ τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἐκεῖ, στὸν δρόμο πρὸς τὴν Δαμασκό, τοῦ ἀποκάλυψε ἕναν ἄλλο δρόμο, τὸν δρόμο τῆς πίστεως, τῆς συγχωρέσεως καὶ τῆς ἀγάπης.
Γι΄ αὐτὸ καὶ σήμερα, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς καλεῖ νὰ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπὸ τὴν δουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ παραδώσουμε ὅλη μας τὴν ὕπαρξη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τοῦ Μόνου ποὺ μπορεῖ ἂν μᾶς χαρίσει ξανὰ τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία, τὸ ἀνέσπερο φῶς καὶ τὴν αἰώνια ζωή.
Όσιος Σισσώης
Θεοῦ τεθνηκὼς πυξίῳ προσεγράφη,
Θείου Σισώης Πνεύματος τὸ πυξίον.
Βῆ δὲ Σισώης γῆθεν εἰς οὐρανὸν ἕκτῃ ἀμύμων.
Ο Όσιος Σισώης έλαμψε με την πνευματική του σύνεση, την ταπεινοφροσύνη, τη φιλαδελφία και το ενδιαφέρον του στο να επιστρέψει και ένα μόνο αμαρτωλό. Μεταξύ των ασκητών αναδείχτηκε ονομαστός και μέγας, αθλητής της πρώτης γραμμής, τύπος εγκράτειας, αλλά και ψυχή πού προσευχόταν για δικαίους και αδίκους, πλούσιους και φτωχούς, άρχοντες και ιδιώτες, κληρικούς και λαϊκούς και γενικά για όλο τον κόσμο. Στη γη ήταν, αλλά η ζωή του ήταν ουράνια.
Υψωμένος πάνω από τη σάρκα, που χαλιναγωγούσε τέλεια με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τη θεία κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού. Η μνήμη του μένει υπόδειγμα σ' όσους θέλουν την ασκητική ζωή, για να είναι γνήσιοι και πραγματικοί ασκητές, όχι μόνο με την αντοχή του σώματος, αλλά και με την πνευματική αναγέννηση και τη λάμψη της αρετής.
www.worldenergynews.gr
